NJC Regio BC Harderwijk 2

Wedstrijdverslagen 2022

Hoofdstuk/Week 1: Barneveld MX1 – Harderwijk MX1, 12-10-2022

Een opbouw van een boek of verhaal is bij velen die ooit Nederlands gehad hebben bekend. Het klinkt niet heel raar in de oren als ik dat met inleiding-middenstuk-slot beschrijf. Een badmintonseizoen kan ook zo aanvoelen. Beginnend met de inleiding: in september is het jezelf weer bij de lurven grijpen, even snuffelen hoe je medespelers uit de zomervakantie komen en een tactiek bepalen met elkaar. Je moet weer inhoud creëren om wedstrijden aan te kunnen. Voor sommigen is dat een hele opgave.

Hé, dat brengt me zo dadelijk bij de inhoudsopgave. Als werktitel voor dit boek hanteer ik vooralsnog ‘gepruts’. Ik daag mijn teamgenoten uit om met iets beters te komen. Lukt ze toch niet, ze herkennen zich erin. I’m sure. Hoe ziet ons boek eruit? We acteren in acht hoofdstukken, subjectief geobserveerd en opgeschreven door de teamcaptain. Onze trucjes worden opgevoerd in 5 steden, op alfabetische volgorde: Barneveld, Ermelo, Gendt, Harderwijk (4x) en Leusden. Er is besloten, en ik weet wel door wie, om namen te fungeren zodat niet helemaal duidelijk is wie er slecht acteert. Dat achten we beter voor de sfeer in het team. Aan de lezer de taak om er chocola van te maken. Nou ja, daar gaan we dan. Ik hoop dat er enig genot ontstaat bij het lezen van dit boek.

                Voor de achterblijvers

Mats kijkt uit het raam. Hij is zojuist binnengekomen in een pizzeria waarin hij zich oud voelt. Een tiener die de pizza’s maakt, een tiener die de pizza’s bezorgt, een tiener die de leiding heeft. Een treurige aanblik verroert hem niet. “Van Dijk” roept de leidende tiener en Mats schuifelt naar de balie om zijn pizza aan te nemen. 4 euro en vijfennegentig cent, een actiepizza. Langzaam slentert Mats weer richting het station terug. Daar staan vast wel banken om rustig de pizza naar binnen te schuiven, om de honger te stillen. Gelukkig heeft Mats vaak een grote mond, dus de pizza kan makkelijk naar binnen worden geschoven. Bij het ondergaan van de zon pakt hij zijn tas. In gedachten verzonken wandelt hij door naar de uiteinden van het dorp, op zoek naar een doos. Een doos om in te spelen. En dat is wel een grote doos van buitenaf gezien: meters hoog en nog vele meters breder en langer. Op de grond in de doos zijn allerlei lijnen uitgezet. Orde in de chaos, want alle lijnen lopen nog door elkaar.

Even later verschijnen er bekenden van Mats. Jake, Joffrey en Kris Cross komen dezelfde doos binnen; Joffrey, met minstens net zo’n mond als Mats, steekt daarbij vriendelijk zijn middelvinger op richting Mats, die het nog met een glimlach kan aannemen. Ondertussen maakt Mats alvast kennis met de tijdelijke vrienden van vanavond, zo gaat met recreanten: Ed, Mark, GJ en Wijnand. Wijnand is vanavond als ‘extra’ vriend ingeschakeld omdat Gert, een van zijn maten, geblesseerd is geraakt.

Na de omkleedact komen drie Musketiers – Mr. Domino’s zit al in de zaal – zich aansluiten bij Mats. Zonder slag of stoot wordt bepaald om niet warm te lopen. Erg verstandig is dat niet: de gasprijzen van Mark Rutte hebben ondertussen ook Barneveld bereikt en dat is te merken. Het duurt daarom even voordat de spelers warm geslagen zijn, helaas ligt het niveau op dat moment nog net zo hoog als bij de spelers op de baan ernaast: jongens van een jaar of 12. Warmer dan een 18 graden wordt het deze avond niet voor de vier Musketiers. Datzelfde geldt voor wat kennissen van Mats die vanavond als toekomstige Barnevelders komen aanschouwen hoe team ‘gepruts’ de boel aan elkaar komt acteren. Verstandig als ze zijn laten zij de jassen aan, al kruipen zij wél tegen elkaar aan. Hot hoor.

Kris Cross, die ondertussen meer oog heeft gekregen voor een klimmuur in de doos, mag zijn kunsten vertonen met Jake. Voor Kris blijft het toch beperkt tot de vloer vanavond. Het gaat het duo alleraardigst af. Tegen de niet onderschatte Mark, zonder Rutte als achternaam, en de onbekende Wijnand pakken Kris en Jake met redelijk spel – geen idee, maar het staat en klinkt leuk – de eerste set met 21-18. Daarna gooien de jongens vanuit Harderwijk wat gas op de lollie en is het pleit een stuk sneller beslecht: 21-13. Goed wark ouwe rakkers. Even kijken op de baan ernaast of die twee kleine jongens, Joffrey en Mats, dat ook over krijgen. Nou en of. De shuttle zit nog niet helemaal in de vliegtuigstand, maar af en toe vliegt het plastic stukje als een torpedo naar de grond aan de overkant. In het eerste bedrijf pakken de tegenstanders slechts 12 punten, in de tweede helft toch alweer 18. Wel een 2-0 voorsprong. Lekker en onverwacht sterk begin. De supporters wanen zich helemaal enthousiast, en dat is inclusief geblesseerde Gert. Hij probeert zijn maten nog cynisch aan te moedigen, helaas voor hem betaalt het zich niet uit.

Joffrey mag als eerste de handen uit de mouwen steken en het spel Ren-je-Rot-op-de-singlebaan spelen tegen Ed, een gekende naam in Harderwijk. Het geschreeuw is niet minder, de sociale lat ligt bij hem op hetzelfde niveau. Hij oogt alleen wel wat jonger dan de oude variant, wel zo fijn voor Barneveld-Ed. De spelers uit Harderwijk kunnen hem wel een glazen bol cadeau geven bij de terugwedstrijd waar het naar toe gaat op lange termijn. Logtenberg, je bent uitgenodigd de 11^e. De singels zijn spannend. Joffrey is de eerste, maar zeker niet de enige, die een driesetter mag spelen. Iedereen is vandaag aan de beurt. Het stramien is wel elke keer hetzelfde: de speler die set 1 wint, verliest de tweede, maar wint de derde weer. Veel woorden voor deze tactiek kan de teamcaptain er niet aan vuil maken, zo blijkt later. Zowel Joffrey, Jake als Mats voeren dit in de correcte volgorde uit. Alleen Kris Kross krijgt het deze avond niet voor elkaar om de eerste set te winnen, en dat blijkt een nekslag te zijn. Met een ruime 5-1 voorsprong kunnen de Musketiers zich op de houten banken even tot bezinning laten komen. Dit was niet volgens verwachting. “Sinds wanneer winnen zij zo makkelijk,” hoor je ze denken.

De 2 J’s, ze zingen deze avond niet, spelen samen de laatste dubbel. De eerste set trekken ze redelijk eenvoudig naar zich toe, 21-11. De lach staat op de gezichten, gaat het echt zo makkelijk deze avond? De avond moet gelukkig nog gedenkwaardig worden: in set twee is het gat plots 10 punten, in het voordeel van Barneveld. De gezichten van Harderwijk staan strak en Ed blijft nog rustig, totdat de verder altijd zo nuchtere Brummer opeens roept: “Ik ga mijn lidmaatschap opzeggen!”. Huh? Hij? Wat ontroert een mens zo dat hij geraakt is in zijn badmintonziel? Conclusie: Harderwijk komt terug. En niet met kleine stappen, nee, zoals Neil Armstrong deed: one big step. Het verschil wordt ongedaan gemaakt en Ed loopt samen met zijn maat de baan af. Niet met 21 punten, nee, ze komen er drie te kort. Harderwijk komt op 6-1.

Kris en Mats, het hadden achterneven kunnen zijn gezien de speelstijl, pompen de shuttles goed omlaag in de laatste dubbel. Alicia Keys was niet in de hal, maar ze had zo ‘These Boys are on Fire’ kunnen zingen. Mats aan het net in combinatie met de Kris Crossballen van Kris Cross: het spel is voor de tegenstander niet meer te volgen. Deze eerste set verloopt net als op het parallelveld gemakkelijk: 21-11. 21-19, de spanning was lang voelbaar, wordt het in de tweede. Eindstand: 7-1.

Aangekomen bij de bar blijkt Joffrey zijn hart niet op te kunnen. Een heel speeltoestel voor hem alleen. Wie gunt hem dat nou niet? Fysiek schijnt hij al wat ouder te zijn, want later zit hij aan de Jan. Kris aan een Hertog. Jake en Mats doen het liever zonder dranken van adel. Bruine fruitschaal erbij, wat een leven voor de jongens. Wel verdiend zou een buitenstaander kunnen beweren. Alhoewel, geldt dat voor iedereen? In de auto terug naar huis spreken de heren nog wat na. Drie heren hebben nog even een paaltje gevonden om tegen aan te pissen, en die zit toevallig rechts voorin de auto. Het had ook gewoon 8-0 kunnen zijn, toch Kris?

*Wordt vervolgd*

NB: Hoofdstuk 2 verschijnt begin november.

Wedstrijdverslagen 2021

Week 2: Leusder Badminton Combinatie MX1 – Harderwijk MX1, 1-10-2021

We don’t wake up when september ends

Bent u fan van Parijs-Roubaix? De heroïsche tocht in het noorden van Frankrijk staat dit weekend na tweeënhalf jaar weer op het programma; al watertandend schrijf ik dit. Menigeen geniet van de beelden op televisie en wenst zelf nooit over kasseien heen te fietsen. Dat laatste is terecht. Eén keer is leuk, dan weet je hoe zwaar het is. Het weer is dit weekend ook niet om naar huis te schrijven. Het kan gerust worden omschreven als troosteloos, treurig en traag. Denk daar nog wat muziek bij van The Cure (tip: luister het album Disintegration) en je hebt de sfeer van het weekend gecreëerd. De wereld maakt ons pijnlijk duidelijk dat de herfst weer is begonnen. Komt mijn gemoedstoestand al een beetje over? Wij hadden óók nog een wedstrijd in Leusden om het weekend nog een extra dimensie van troosteloosheid te geven. Eén teamlid koos ervoor om het nog erger op te zoeken: wadlopen.

Het schrijven over Montfoort sloot ik af met een positief vooruitzicht. De sporthal zou fantastisch zijn. Toegegeven: de akoestiek, de kleurgeving en de kantine waren iets beter – mag ook wel voor een zaal die er net stond. Helaas waren ze vergeten de verwarming aan te zetten waardoor we verkleumd binnentraden in een voor de rest leeg complex. ’s Winters worden er waarschijnlijk schaatswedstrijden gehouden met koek en zopie. De tegenstander speelde tevens een uitwedstrijd, want het was voor hen pas de tweede keer dat ze er aantraden. Ze waren uit de Korf gekegeld en werden toen maar in een korfbalzaal ingedeeld?! De korfballers deden wel een handreiking aan ons Harderwijkers: ze noemen zich de Antilopen. Wij zijn normaal gesproken tegen lopen, dus wie weet kan dat geïntroduceerd worden als teamnaam.

Na een uitgebreide warming-up – trainer Erik was jarig, dus een ode aan hem op deze manier – werd besloten te beginnen met de dubbels. Dat lijkt heel logisch, maar het valt mij op dat de tegenstander dat steeds vaker vraagt. Je rijdt toch ook niet Roubaix – Parijs? Aan de opstelling van ons was weinig gesleuteld, Jacob vulde de plek in van Claus. Zodoende mochten onze grote kasseien, Rene en Jacob, de wedstrijd aftrappen. Bevangen door de kou en de vele KEIharde slagen van de tegenstander kon snel een 1-0 achterstand worden genoteerd. De Harderwijkers hadden gedaan wat ze konden. Op het centercourt van de drie opgezette banen (de hal had omvang Sypel!) had het spelletje wel wat beter gekund. Frits en Marc gaven een voorsprong in set 1 weg en in de tweede set werden ze bekogeld met smashes. Dit resulteerde zelfs in een verlies van ODT. Eventjes pijnlijk, gelukkig nog wat singles voor de boeg om dat te doen vergeten.

Good old Rene mocht als eerste heer acteren. Dat deed hij met verdienste. Er ontwikkelde zich een boeiend schouwspel tegenover Ton, die zeker een jaar of 25 jonger leek. Het ging in de eerste set lang gelijk op, maar Ton trok toch aan het langste eind met 21-17. In de tweede set hobbelde Rene achter de feiten aan. Hij wist zich keurig terug te knokken en zijn score van de tweede set te verbeteren. De 3-0 achterstand was wel een feit, want met 18 punten aan het einde van de set win je niet. Ondertussen was Jacob bezig met zijn debuut-single-wedstrijd van het seizoen. Hij trad aan tegen invaller Vincent. Jacob zag zal snel in dat het niet makkelijk werd. Vincent – de beste man werd al vergeleken met onze Jeffrey – liet hem veel hoeken van het veld zien. Stellingwerf haalde nog wel de 22 punten, maar dat deed hij verspreid over twee games. We gingen de avond niet meer winnen.

Maar niks valt uit te sluiten. Ook wij, een paar doodgewone mannen, kunnen heroïsche partijen spelen.

We can beat them, for ever and ever

Oh we can be Heroes, just for one day ~ David Bowie.

Desalniettemin kunnen wij dat vast wel, op deze troosteloze vrijdag was het niet voor ons weggelegd. Ondergetekende mocht tegen een bouwheer; alvorens had ik vast wat Marsjes en Tucjes weggetikt om zelf ook Bob de Bouwer te kunnen spelen. Dat bleek geen slechte keuze. De eerste set viel relatief simpel met 21-15 naar onze kant. In de tweede set stond ik als een kei op het veld, was het spel los zand. Het was hopen op een paar mooie kiezels in de derde game. Tot de 11 ging het daar gelijk op, daarna werd de weg naar het eerste punt van de avond geplaveid met asfalt. Tussenstand: 4-1. Op het andere veld was Frits tussendoor ook een partij aan het spelen. In het begin van de sets leek dat redelijk gelijk op te lopen, maar tegenstander wist in beide games net iets meer gas te geven. Frits speelde prima en haalde in beide sets 14 punten. Een mooi uitgangspunt voor revanche begin december in het Harderwijkse.

Frits en ik waren nog niet koud of we mochten alweer. Frits deed dat met Rene. Ze speelden tegen het sterke duo Dennis (de bouwheer) en Vincent. Lastig om daar je eigen spel te kunnen spelen. Met 42-21 over twee sets waren de zes punten voor de tegenpartij binnen. En daar bleef het gelukkig bij. Jacob en Marc wisten het spannend te maken door twee keer te winnen met twee punten verschil. In de partij zaten leuke en lange rally’s verpakt, dat was een fijn cadeau op de verder niet boeiende avond. Helaas voor de enkele toeschouwer – een oudere man en een jongedame – kwam er geen derde set bij.

Did we wake up when september ends? Green Day zong het ooit. Bij ons lijkt het vooralsnog niet echt werkelijkheid te worden. Check daarom ook Never Gonna Wake You Up, te vinden op het aloude Youtube.

Ik ben benieuwd wat we volgende week kunnen draaien als muziek. Nu denk ik alvast aan ‘Here comes the Sun’ gezien de weersvoorspelling. Als het helemaal misgaat kunnen we misschien meegenieten van het mixteam en Leef opzetten van Drétje. Wij treden aan in het Sportpaleis van Stadsweiden. De tegenstander zijn echte provincialen en komen uit Lent. Tijd om punten te pakken.

Week 1: Luck Raeck BV MX2 – Harderwijk MX1, 17-9-2021

Soms zijn wedstrijden zo gewoon. Er valt weinig bijzonders over te melden, iets wat mij in principe een beetje tegenstaat als ‘razende reporter’. Het is prettig als er wat reuring is voor, tijdens of na een potje badminton. Niks van dat alles in het pittoreske Montfoort. Als er iets was, wat indruk zou kunnen maken was het de zaal. Een recensie op Google vermeldde het volgende: Fijne zwevende vloer om op de te volleyballen. Wel erg luidruchtig. De kantine/bar is echt niet gezellig. Drank uit blik :-(. Kleuterstoelen :-(. Het aantreden van de sporthal deed al weinig vermoeden: een BSO op rechts, linksaf was via een schuifdeur het sportcomplex (nou ja, tikkie overdreven) te betreden. 4 kleedkamers, lelijk paars en groen door elkaar. De velden zelf waren voorzien van half-goede verlichting – iets waar we in Harderwijk altijd al over klagen. Het net van het centercourt werd nog net overeind gehouden door twee houten palen. Echt een sporthal die ze in de jaren 70 uit de grond hebben gestampt. Het past wel in het plaatje bij een dorp als Montfoort. Vanaf de bushalte had ik al meerdere mensen hallo gezegd; alles is daar nog lekker oer-Hollands. De sfeer paste overigens een beetje bij een Keukenkampioen-Divisie wedstrijd: geen supporters maar wel competitie net onder de echte top.

De tegenstanders van Luck Raeck – in de naamverkiezing nipt gewonnen van Net Mis – kwamen voor de wedstrijd niet allemaal uit Harderwijk; ondergetekende had een wereldreis uit Alkmaar achter de rug en een broodje doner in de maag. Dat laatste bleek later op de avond verrassend goed te werken, tot zover de cliffhanger. Iets voor achten vond ook Frits’ Tesla de parkeerplaats waar hij zonder moeite inparkeerde. Montfoort is namelijk zo klein dat de hele club op de fiets komt. Maar wie zijn die tegenstanders van Luck Raeck eigenlijk? Kort gezegd: 4 heren van middelbare leeftijd en daarnaast een jongen die een zoon van een van hen had kunnen zijn. Vorig seizoen mochten we drie keer oefenen in deze samenstelling. Toen de competitie werd stilgezet, stonden we niet laatste en daarmee was onze doelstelling behaald. Dit keer proberen we dat weer. Dan is het altijd meegenomen dat we in een poule van 7 (!) ploegen zijn terechtgekomen. Tot de kerst mogen we ongeveer elke week een wedstrijd spelen, voor recreanten iets ongekends.

Om maar eens terug te komen op de zaal: het deel van de recensie over de akoestiek van de zaal klopte. Gelukkig hadden wij onze vaste supporter Ed ‘Monkeytail’ niet bij ons. Verder viel nog iets op wat de avond zou blijven markeren. Het aantal langpootmuggen in de sporthal was niet te tellen. Een aantal heeft de avond niet overleefd, mede dankzij Rene die rustig vermeldde tijdens zijn single dat er eentje mooi gestrekt bleef liggen.

De wedstrijd werd afgetrapt met de eerste dubbels (nee echt waar!). Rene en Claus mochten het spits afbijten, maar die spits leek behoorlijk taai. Na de wedstrijd hoorde ik verhalen over het vele strakke spel van de tegenstander. Daar konden de Harderwijkers even niet zoveel mee, waardoor de wedstrijd met 21-11 en 21-18 verloren ging. Frits en ‘prutser’ Marc mochten aan de slag op het centercourt van de zuidkant van de sporthal. De pot ontpopte zich raar. De eerste set werd met veel moeite gespeeld en verloren met 22-20. Het knopje ging bij ons om en dat bleek echt een goede schakel te zijn. De eerste ODT was gelijk een feit: 21-6 winst in de tweede set. Tijdens het derde bedrijf ging de tegenstander plots een mix spelen (vandaar de MX in de naam?). Dat was eventjes lastig, maar het resultaat viel voor de Harderwijkers goed uit: 22-20 winst.

De singles verliepen wisselend. Rene speelde vooral tegen zichzelf en het missen van de finesse bij de korte balletjes. Met 21-15 en 21-14 verlies was het geen kwestie van dik verliezen, maar kunnen we juist spreken over een kans op revanche in Harderwijk (en natuurlijk nog een training of 8 daartussen). Marc won zowaar van bijna naamgenoot Marco met 21-12 en 23-21. Geen lange rally’s, en vooral in de tweede set een ontzettend schaakspel. Claus had zijn vormpeil nog niet helemaal te pakken. De eerste set verloor hij met een ODT. Met een verlies van 21-17 ging het in de tweede set een stuk beter, maar net niet goed genoeg. Als vierde heer stond Frits op het wedstrijdformulier. Die kon zijn draai daar wel in vinden. 21-15 en 21-5 waren in het voordeel van onze BOB van de avond.

De apotheose van de avond mocht er best zijn: beide dubbels gingen in een driesetter. Rene en Frits wonnen de eerste set, maar verloren de twee volgende sets. Marc en Claus verloren juist hun eerste set, maar wonnen de laatste twee – dit tot teleurstelling op de bank van andere recreanten van Luck Raeck. Waar iedereen wel tevreden over was: de puntendeling aan het einde van de gehele wedstrijd. Het voelde terecht dat deze wedstrijd eindigde in 4-4. Reden om dat – naast het feit dat we weer lekker competitie mochten spelen – te vieren in de kantine/bar. Daar is de recensie nog wel iets te positief: deze duidde het nog als kantine/bar. In werkelijkheid was het gewoon een BSO waar we plaats mochten nemen. De rest van de recensie kraak ik wel: de formaat van de stoelen viel ons nog mee, het drank uit plastic bekertjes en de bruine fruitschaal (op bestelling!) waren gewoon prima maar het was bovenal gezellig met de sportgenoten uit Montfoort! Veel heeft een mens niet nodig om het fijn te hebben, toch?

Onze volgende wedstrijd vindt wederom plaats in de provincie Utrecht in een sporthal met een beoordeling van 4,6/5 (Montfoort was 3,9 uit 5). Op 1 oktober worden we verwacht bij een plaats dichtbij: Leusden.